De puzzel

Door: Laura Menger 

In deze tijd vieren de puzzels hoogtij. Ikzelf heb er nog niet veel tijd voor, maar overal zie ik mensen puzzels in allerlei vormen maken. Een puzzel vind ik een mooie metafoor voor dit blog.

Een puzzel is een geheel, maar ieder stukje is ook een deel van het geheel. Dat staat voor mij ook  symbool voor deze tijd. Er worden nu vele puzzels gelegd.

Van alles is er te lezen over de oorzaken en redenen van Corona, over de relatie met 5G en over rol van de externe machtsstructuren wiens werkelijke bedoelingen, steeds zichtbaarder worden voor velen van ons. Veel van wat er te lezen is gaat over wat er buiten onszelf aan het gebeuren is.

Voor mij gaat het in deze tijd niet om alle verschillende (externe) puzzels, maar juist om de losse puzzelstukjes (wijzelf) als onderdeel van het geheel. Wij zijn als (menselijke) wezens 1 groot, onwaarschijnlijk krachtig geheel bestaande uit individuele puzzelstukjes met eigen talenten.  

Tijdens meditaties, maar ook bijvoorbeeld bij In-zicht bijeenkomsten ervaar ik altijd het geheel. Ik voel de liefde en kracht van ons gezamenlijke energieveld en ervaar hoe we een veld van liefde creëren en/of onze intenties richten.

Ik voel ook dat er nog veel meer potentie in het geheel zit. De scheppingskracht van elk puzzelstukje kent een onmetelijke kracht. Soms voelt het als of ik heel dichtbij deze kracht ben, of zelfs alsof ik er even mag zijn. En ik weet ook zeker dat ik, als puzzelstukje, nog genoeg te omarmen, erkennen of integreren heb voordat ik werkelijk kan ervaren wat die godsvonk in mij, in ons allen, ten diepste echt is.

Alle schaduwkanten echt zien. Wat staat er op jouw puzzelstuk? Hoeveel van onze kleuren, onze afbeelding zien en ervaren wij? Zijn wij echt bij onze krachtige goddelijke kern? Of ervaren we nog maar kleine stukjes van deze ongelofelijke Zijnskracht?

Wat als dat zo is? Als we ons dan beseffen hoe fantastisch het voelt als we alleen al stukjes van deze kracht mogen ervaren? Hoe onbeschrijfelijk zou het dan zijn als we er altijd in zouden bewegen? Als ik er alleen al op door ga voelen, voel ik zoveel vertrouwen en integratie.

En ik weet ook dat we als puzzelstukjes, maar zeker als geheel, dit nog niet op ieder moment ervaren. Velen van ons voelen dat ook, samen zijn we bezig met het verhogen van de vibratie, op naar 5D, samen met elkaar. De energie van de tijd ondersteunt ons, dat voelen we allemaal.

Maar wat nu als, en dat is voor mij de kern van deze tijd, de sleutel niet ligt in het extern zoeken naar deze godsvonk, niet in het constant tot ons nemen van kennis over wat er tijdens of na deze corona periode zal gebeuren? Wat nou als de kern van deze tijd vooral zit in Zijn in onszelf?

Ook ik geloof dat de wereld er straks anders uit gaat zien, dat we niet meer terug kunnen naar de snelle, onbewuste en door geld gedreven wereld waar we uit komen. En het is prachtig om ons dan te realiseren dat wij als bewuste wezens, daar onze bijdragen aan mogen leveren. Ik kan mij helemaal verliezen in beelden over een nieuwe economie, nieuwe samenlevingsvormen, nieuwe vormen van zorg, een einde aan Big Pharma en terug het natuurlijke medicijn, samenleven met de dieren en de natuur. Nieuwe concepten, innovaties en ideeën komen zomaar boven en toch….

Ik voel heel sterk dat het juist nu, in deze periode van stilte, van langzaam herstel van de natuur, van de bomen en de vogels die meer en meer aanwezig zijn, van het licht dat anders schijnt, belangrijk is om eerst (weer) naar binnen te gaan. Echt alle kleuren en beelden van jouw eigen puzzelstuk er- en herkennen.

We hebben allemaal een rol in het bouwen van de nieuwe aarde, van de oorspronkelijke wereld op aarde. De missie van In-zicht is terug naar jouw eigen kern. Nu is het moment om er echt naar toe te gaan. We hebben al veel voorwerk gedaan, hebben patronen mogen loslaten of omarmen, kennen onze schaduwkanten en zijn al, deels, gaan staan en toch lieve allemaal: we zijn er nog niet. Niemand van ons. We mogen nu echt door de oude stukken in onszelf, de eeuwenoude delen soms, naar alle onderdelen van jouw puzzelstuk.

En ja, dan voelen we (weer) verdriet, angst of pijn. Zelfs als we al jaren bezig zijn met het (h)erkennen van onze draken en demonen, dan nog zijn er stukken waar we, soms bewust, soms onbewust, keurig omheen wandelen.

Als we deze tijd nemen, om alles in onszelf te omarmen, dan zijn we straks klaar om te bouwen, om ons allen als geheel te dragen naar die nieuwe wereld. De wereld die we allemaal gezien hebben, waarvan we weten dat hij er is.

Dit is het begin van een nieuwe tijd, dat voel ik ook, maar echt pas het begin, we gaan in fases en als we deze tijd gebruiken om echt weer naar binnen te gaan, dan staan we straks klaar om onze scheppingskracht in te zetten voor het geheel.